POV ni Ingrid
Buong hapon nasa klase ako, gumagawa ng sarili kong script sa utak ko kung paano ipakikilala si Raya kay Indigo, 'yung ex-boyfriend ko, at kung paano ie-explain na may anak kami. Hindi ko nga alam kung ano 'yung sasabihin ko.
"Nasaan na kaya sila?" tanong ko kay Gracia habang naglalakad kami papuntang office. May meeting 'yung mga faculty. Wala 'yung team ni Indigo kaya hindi ko mapigilang isipin na nag-pack up na sila ng maaga.
"Nasa garden," sabi ni Gracia kaya agad akong napatingin sa kanya.
"Ano?" tanong ko, ramdam ko 'yung pag-kaba ng dibdib ko.
Gusto ko palaging magmukhang pormal kapag nasa school ako pero hindi ko mapigilang tumakbo papuntang garden dahil alam kong nandun si Raya, mahilig 'yung anak ko sa halaman.
Hindi nga ako nagkamali nang makita ko siyang may hawak na gloves habang nagsasalita sa harap ng camera, kung saan nagtatambay 'yung team ni Indigo. Nag-e-explain siya tungkol sa mga halaman na nandoon. Tuwang-tuwa 'yung mga videographers habang pinapanood siya. Halos lahat sila ay manghang-mangha kung gaano siya kadaldal.
May nakita rin akong nakangiti habang tinitingnan si Raya. Tinanong din nila 'yung anak ko, na sinagot naman niya ng buong kumpiyansa.
"Nay!" sigaw ni Raya nang makita niya ako. Lumapad agad 'yung ngiti sa labi niya pero hindi ko kayang suklian 'yung ngiti niya dahil sa kaba na nararamdaman ko ngayon. Tinanggal niya 'yung gloves na hawak niya bago siya tumakbo para yakapin ako.
Sa akin na lahat nakatingin. Pati na rin 'yung mga mata ni Indigo.
"Akala ko may meeting ka pa?" tanong sa akin ni Raya.
"Hmm, baka naiinip ka," mahinang sabi ko sa kanya. Ramdam ko pa rin kung gaano kabilis 'yung tibok ng puso ko ngayon.
"Kaya pala matalino, teacher 'yung nanay niya."
"Si Ma'am Ingrid 'yung nanay niya!"
"Grabe! Kaya pala maganda, ang ganda rin ng nanay!"
Hindi na nga naging malinaw 'yung boses nila dahil 'yung mata ko ay nanatiling nakatuon kay Indigo na nakatingin lang sa akin. Tiningnan din niya si Raya na nakayakap ngayon sa akin.
"Raya, uwi na tayo," sabi ko. Ito na naman ako, nagmamartyr.
Binuhat ko si Raya bago lumayo sa mga tao, palayo sa mga matang nanonood sa bawat galaw namin.
Nasa car park na kami at akmang ipapasok ko na si Raya nang makita kong papalapit sa amin si Indigo. Hindi ko mapigilang kagatin 'yung labi ko dahil sa presensya niya.
"Indigo..." tawag ko kay Indigo na nakatitig lang sa amin. Nakita ko 'yung mahabang tingin niya kay Raya. Tumingin din sa kanya si Raya.
"Indigo? Hindi ba 'yun 'yung Tatay ko?" tanong ni Raya, nakatingin sa akin. Hindi ko nga alam kung anong sasabihin ko dahil nakatingin lang ako kay Indigo.
"So, siya nga talaga 'yung Tatay ko, Mom?" tanong niya sa akin. Ang tagal bago ako sumagot sa kanya. Tumulo na 'yung luha ko dahil nakikita ko na umiiyak na si Raya.
"Oo," sabi ko kaya sumimangot 'yung anak ko. Nakatingin lang sa kanya si Indigo, nakita ko kung paano nag-form 'yung luha sa mata niya.
"Sabi ko na nga ba! Kamukha mo 'yung Tatay ko, sabi mo hindi!" sabi ni Raya habang umiiyak na siya ngayon. Pinipigilan kong humikbi nang lumapit sa kanya si Raya at umiyak na lang sa tatay niya. Naging mahina si Indigo kaya umupo na lang siya sa harap ng anak niya pero isa lang 'yung sigurado ako. Nang yakapin niya ito, para bang ayaw niyang alisin 'yung yakap niya sa kanya. Tahimik lang akong umiyak habang pinapanood ko silang dalawa.
"Dad, bakit mo kami iniwan?" tanong ng anak ko habang umiiyak. Hindi ko pa nakitang umiyak nang ganito si Raya. Hindi rin siya nagtatanong tungkol sa tatay niya pero kapag kinukwento ko sa kanya, palagi siyang desidido na makinig.
"Sorry..." narinig ko si Indigo na sinusubukang punasan 'yung luha ng anak niya.
"Ayaw mo ba ako?" basag pa rin 'yung boses ni Raya nang itanong niya 'yun.
"Bakit mo sinabing hindi mo ako anak?" tanong niya, umiiyak pa lalo ngayon. Humingi lang ng tawad si Indigo. Bihira siyang umiyak kaya habang pinapanood ko siyang umiyak kasama 'yung anak ko ngayon, pakiramdam ko, mawawasak ako. Masakit na makita silang umiiyak dahil sa kasalanan ko.
"Sorry... hindi ko alam..." Hindi man lang niya kayang tapusin 'yung simpleng salita nang maayos. "Sorry... my princess..."
Nasa bibig ko pa rin 'yung kamay ko na sinusubukang hindi gumawa ng anumang tunog.
"Nakikita kita sa TV... masaya ka... masaya ka bang wala kami?" tanong ni Raya kaya parang nabuksan 'yung labi ko. Noong nanood kami ng balita, akala ko, palagi siyang busy sa mga laruan niya. Hindi ko alam na lihim niyang pinapanood 'yung tatay niya.
"Hindi... hindi ako..." Nakita ko 'yung sakit sa mata ni Indigo habang sinusubukan niyang punasan 'yung luha sa mata ni Raya. 'Yung luha niya ay parang ilog na hindi tumitigil sa pagtulo.
"Iiwan mo ba kami ulit?" tanong ni Raya, nakatingin kay Indigo. Tumingin sa mata niya si Indigo. Totoo nga na makikita mo kung paano unti-unting gumuho 'yung mundo ng isang tao dahil lang sa mga mata niya. Hindi ko man lang makita 'yun sa mga mata ni Indigo ngayon.
"Hindi na... nandito na si Dad... hindi na kita iiwan ulit... hindi na... patawarin mo ako, my princess," sabi niya na sinusubukang ngumiti. Nakita ko 'yung panginginig ng labi niya. Hindi ko man lang mapigilang umiyak nang makita ko kung paano pinunasan ng maliit na kamay ni Raya 'yung luha sa mata ni Indigo. Imbes na tumigil, mas tumulo pa 'yung likido sa mata ni Indigo dahil sa ginawa ng anak ko. Mahigpit siyang niyakap ni Raya nang medyo kumalma na siya.
